Non quero que pareza mellor ou peor do que é. Tiven medo, moito. Podería dicirse que moitísimo. Pode que con ou sen razón, pero o fixen. E serviume para darme conta de que teño as cousas máis claras do que pensaba. A túa reación, non ma esperaba para nada. Despois de recapacitar, creo que ata me alegro de que fora así, porque significa que te molestou, e cando algo molesta é porque importa.
Sego alegrándome de te-lo verán para min, pero gustaríame que quixeras contar comigo de novo. Verme no espello do teu ascensor, nos teus ollos, no teu sofá... sentada, sen facer nada, ninguén a quen esperar e sen présa por marchar. Falando. Escoitándote falar. Coñecéndonos. Penso que sería interesante me que ensinaras a loitar polo que paga a pena, sen escapar a ningures nin esconderme de conversas difíciles e complicadas de levar. Quero que me aprendas a aturar como és ti, e que compartas comigo o pouco sinxelo que é aguantarme. E que o consigamos, aínda que sexa, por un tempo. Pequeno, grande... éme igual. Pero teño claro que o feito de querer alonxarme de tí este verán tivo como resultado que me dése conta de que de verdade me apetece loitar polo que eu soa quixen eliminar. Por este pouco tempo que vivimos, cheo de sorrisos de agasallo, esos sorrisos que nos amosan a falta de dente nun mesmo sitio. Que aloumiñan sen tocar e buscan resposta no ollar non alleo de tenrura, de afecto.
Grazas por querer aprender o que significan a metade das verbas deste escrito, e grazas por conseguilo.